Beneficjent: MIASTO I GMINA GĄBIN
Wartość projektu: 50 319,30 zł
Dofinansowanie: 24 500,00 zł
Okres realizacji: lipiec 2012 – maj 2013
Jak skutecznie ochronić dziedzictwo kulturowe naszego regionu? W jaki ciekawy sposób zaprezentować tradycje i zwyczaje naszych dziadków? Może ubrać się tak jak robiono to kilkadziesiąt lat temu? Pomysł ten został rozwinięty w projekt pn. „Popularyzacja dziedzictwa kulturowego ziemi gąbińskiej poprzez odtworzenie typowych dla regionu strojów ludowych i zwyczajów” – realizowany przez Samorząd Miasta i Gminy Gąbin.
Prace nad otworzeniem stroju ludowego regionu gąbińsko-sannickiego rozpoczęły się w latem 2012 r. od powołania przez Burmistrza Miasta i Gminy Gąbin zespołu badawczego. Na zorganizowane spotkania zaproszono osoby, związane z tradycjami regionu, posiadające wiedzę na temat strojów i zwyczajów. Zaproszono również mieszkańców posiadających stare fotografie i inne archiwalne materiały. Zebrani uczestnicy przekazywali swoje spostrzeżenia i wspomnienia na temat dawnych strojów oraz stylu życia.
Ubiór gąbińsko-sannicki, podobnie jak i cały region, zostały odkryte, wstępnie opisane i zaprezentowane światu, stosunkowo późno, bo dopiero w 1951 r., za sprawą badań zainicjowanych przez Ministerstwo Kultury i Sztuki oraz Wydział Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie. W efekcie tych działań, udało się wytyczyć granice regionu, a jednym z jego wyznaczników obok malowanych skrzyń, tkanin dekoracyjnych i wycinanek był właśnie ubiór oraz świadomość odrębności kulturowej mieszkańców. W rejonie Gąbińskim nazwa tradycyjnego stroju określona była jako gąbińsko – czermiński – być może dla tego, że właśnie w tej okolicy najdłużej był używany.
W omawianym regionie, tkactwo rozwijało się w dwojaki sposób: obok domowego istniało także dobrze prosperujące tkactwo zawodowe. Do I wojny światowej, kobiety przeważnie same robiły lniane płótna oraz wełniane samodziały. Potem tkaniem z powierzonej przędzy, barwionej przez farbiarzy zajmowały się już głównie zakonnice z Kiernozi oraz Sannik, a także zawodowi tkacze. Byli oni jednak tylko wykonawcami, dobór kolorów, a także ich układ i kompozycja pasiaków to dzieło zleceniodawców, czyli wiejskich kobiet. Samodziały wełniane, z wyjątkiem tych przeznaczanych na spodnie i kaftany, tkano zawsze na lnianej osnowie, wełnianym wątkiem, z przędzy przędzionej ręcznie lub fabrycznej.
Zrekonstruowany strój ludowy damski składa się z halki podwójnej bawełnianej obszytej koronką barwną, kiecki z dołem z samodziałowego pasiaka i brokatowej góry, fartucha (zapaski ) z samodziału, koszuli bawełnianej, kryzy w rozmiarze 1,5 m/4 cm z koronką szydełkową, korali czerwonych 5-cio rzędowych, chustki bawełnianej w kwiaty, ręcznie fredzlowanej, butów sznurowanych do półłydki, natomiast męski z koszuli białej bawełnianej, kaftanu z samodziału (elano-wełna), kamizeli czarna (gabardyna wełniana), pasu tkanego w kolorowe pasy, spodni samodziałowych i butów skórzanych z cholewami, czapki z daszkiem – maciejówki,
W projekcie zaplanowano zakup 20 kompletów strojów ludowych (w układzie 10 strojów damskich i 10 strojów męskich). Zakupione przez Miasto i Gminę Gąbin stroje będą nieodpłatnie wypożyczane przedstawicielom lokalnej społeczności do celów reprezentacyjnych i promocji Miasta i Gminy. Posłużą działaniom na rzecz zachowania dziedzictwa kulturowego regionu GĄBIŃSKO – SANNICKIEGO.
